Lichaamsbewustzijn betekent dat je je bewust bent van de signalen die je lichaam afgeeft. 

En vaak zijn we dat verleerd. 

Onze gedachten en emoties beïnvloeden ons lichaam continu. 

Als je bijv. een emotionele situatie hebt meegemaakt zonder dat uit je lichaam te krijgen, dus zonder te verwerken omdat je er voor wat voor een reden dan ook geen aandacht aan hebt kunnen schenken, dan gaat het zich vastzetten in je lichaam. Ook je gedachten hebben impact en doen iets met je lichaam. 

Je herkent vast wel één van onderstaande opmerkingen van toen je nog klein was: 

‘Kom op, droog die tranen nu maar. Zo erg is het nu ook weer niet.’ 

‘Vallen, opstaan en weer door gaan.’

‘Niet zo aanstellen hoor.’

‘Zet je boosheid nu maar even opzij.’

‘Je bent nu eenmaal de oudste en moet het voorbeeld laten zien.’

‘Niet zo overdreven lachen, is nergens voor nodig.’ 

‘Huilen is voor watjes.’ 

‘Hup pleister erop en weer door.’ 

‘Los het zelf maar op.’ 

‘Laat mij het nu maar doen, want je kan het toch niet.’

‘Geef oma en opa nu maar gewoon een kusje.’ 

‘Daar heb je geen last van, die is zo braaf.’

‘Hoezo, heb je geen zin. Je gaat gewoon mee.’ 

Hadden we als baby honger, wilden we getroost worden, waren we moe of hadden we een natte luier, gingen we huilen in de hoop dat er gereageerd werd op onze behoefte. 

Je lichaam gaf een signaal en daar reageerde je, hoe klein ook, als vanzelf op. Puur natuurlijk. 

Met het groter worden, werden we langzaamaan afgeleerd om te luisteren naar de signalen van ons lichaam. 

Op gezette tijden de fles of eten krijgen. Niet altijd kunnen slapen wanneer je daar nood aan had, want je moet wennen aan het dag- en nachtritme, de behoefte van een speentje werd je afgenomen, want daar ben je op een gegeven moment toch wel te oud voor. Of niet meer bij mama of papa in bed slapen, want daar ben je nu ook te groot voor. En al die knuffels in je bed heb je toch ook niet meer nodig. 

De behoeftes die vanuit je lichaam komen om nog iets te verwerken, krijgen geen ruimte. Je lichaam wil dat iets gezien wordt totdat het begrepen wordt. Gedrag is nl. altijd logisch. Wordt het niet gezien of gehoord, dan wordt het om te ‘overleven’ onderdrukt en weggestopt. En zal het zich toch vroeg of laat op een andere manier wel uiten. 

Kinderen stoppen vanzelf wel met hun speen of duim in de mond, of hoeven opeens niet meer bij mama en papa in bed. Zij geven als vanzelf wel aan wanneer het voor hun niet meer nodig is en hun verhaal onbewust is verwerkt. 

Niet overal, maar toch nog op veel scholen mogen kinderen niet naar het toilet wanneer hun lichaam een seintje geeft, of mogen ze niet meer zomaar even water drinken als ze dorst hebben. Op gezette tijden eten, drinken, plassen en buiten ontladen en opladen in de pauzes. 

Een lange tijd stil zitten op de stoel, terwijl het lichaam soms schreeuwt om even te bewegen zodat het zich weer kan concentreren. Kind wordt onrustig, misschien wel de stoorzender van de klas en moet dan als consequentie voor straf binnen blijven. Met als resultaat dat de onrust niet kan stromen en in het lichaam blijft vastzitten. 

En zoals al eerder gezegd wat onderdrukt wordt, wil er toch een keer uit. Met als gevolg kinderen (of volwassenen) met gedragsproblemen, overweldigd worden in hun emotie, overprikkeld raken, eetproblemen hebben, darmproblemen, onverklaarbare buikpijn of hoofdpijn, oververmoeid, slaapproblemen, depressie, burn-out etc .

En ik weet dit is het systeem en er zijn regels en afspraken nodig, alleen vind ik dat er wel wat meer verzachting en bewustzijn op komen. 

En ook ik ‘been there, done that’. Als moeder en leerkracht heb ik ook niet altijd de beste keuzes gemaakt voor het kind wat het op dat moment nodig had. 

Alleen zit er nu bij mij bewustzijn op, en ga ik met bepaalde situaties heel anders om, zowel in mijn rol als moeder als in mijn rol als leerkracht. 

En ik weet ook uit ervaring dat het binnen het systeem, wat we gewend zijn, wat er van ons verwacht wordt niet altijd even makkelijk is om het juiste te doen en te voelen wat we nodig hebben. Maar ik weet en geloof ook dat tijd en ruimte voor aandacht, groei, geduld, liefde, zelfzorg en herstel héél belangrijk en nodig is. Dus het maken van de juiste keuzes, wordt wel steeds makkelijker. 

Willen we onszelf blijven is onze interne binnenwereld, misschien wel belangrijker dan de externe wereld. Nee, ik weet het wel zeker. Onze binnenwereld ís belangrijker dan onze buitenwereld. 

Zo, dit heb ik even van me afgeschreven en is op dit moment mijn antwoord op de vraag waarom ik lichaamsbewustzijn belangrijk vind. 

Wil je ook weer de connectie met je lichaam herstellen? Of wil je hier meer over weten? Dan nodig ik je graag uit om een afspraak met me te maken of kom naar mijn workshop ‘in verbinding met jezelf’. Wil je er graag bij zijn, stuur me dan een berichtje. 

Zorg goed voor jezelf én met geduld. Liefs Vicky

 

dan zal je lichaam zich elke dag zo gedragen, net alsof deze onverwerkte emotionele situatie nog voortduurt. Je lichaam kent geen tijd en je zit voortdurend in de ‘stress’situatie. 

En dan kan je wel aan symptoombestrijding doen zodat de klacht misschien weggaat. En gaat de klacht weg, maar is de oorzaak nog niet ontworteld dan zal het zich wel op een andere manier kenbaar maken. 

 

De signalen zijn eerst heel subtiel, wat hoofdpijn, kramp, wat spanning in het lichaam, maar zolang je daar gaan aandacht aan geeft, zullen de signalen heftiger worden.